Je bent een hard werkende vrouw en hebt het perfect voor elkaar, althans dat lijkt voor de buitenwereld zo. Je hebt een goed betaalde baan, een prachtig gezin, lieve man en een groot sociaal netwerk. Je zou super blij moeten zijn maar toch voel je dat niet.
Je bent moe en hebt continue het gevoel dat je door moet gaan. Je bent op, doodop. Iedere dag moet je de energie uit je tenen halen en vraag je jezelf af hoe lang je dit nog vol houdt.
Herken je dit?
- Je ligt in bed en schrikt wakker van de wekker, het is half 7. Eigenlijk zou je er nu uit moeten gaan zodat je met een beetje geluk nog even tijd hebt voor jezelf maar het lukt je niet. Je lichaam voelt stijf en je bent moe, je drukt de wekker uit en dommelt nog even weg. Even later roept één van de kinderen; je eerste gedachte is: daar gaan we weer. Het liefst blijf je de hele dag in je bed, gewoon even helemaal niets. Je kijkt naar je man en drukt die gedachte weg, ook hij draait overuren, vooral op zijn werk. De enige optie is doorgaan.
- Wanneer je de kids weer ziet toveren ze een lach op je gezicht maar het kost je steeds meer moeite om dit vast te houden. Je baalt van dit gevoel maar kan het niet stoppen. Wanneer je eindelijk met de kids aangekleed beneden bent en er valt een beker drinken om ben je al geïrriteerd, laat staan als ze ook nog eens geen zin hebben om de jas aan te trekken. Je bent al laat dus als ontbijt pak je nog snel een stuk ontbijtkoek mee, ondertussen vraag je jezelf af wanneer het nou een keer eens wat soepeler kan gaan. Je bent nog niet de deur uit en je energie is al voor de helft op.
- Wanneer je in de auto stapt op weg naar je werk voel je de pijn in je onder rug weer, je probeert het al een paar maanden te negeren want je hebt geen idee waar je de tijd vandaan moet halen om opnieuw naar de Fysiotherapeut te gaan. Bovendien heeft het niet geholpen, het leek er eerder op dat je steeds meer klachten krijgt want ook de pijn in je schouder kun je niet altijd meer met een paracetamol onderdrukken.
- Hoewel je een drukke baan hebt, zorgde het er voorheen voor dat je ook even op adem kon komen. Even geen mama en alleen de aandacht voor je werk. Afgelopen jaar is dat verandert. Waar je je voorheen heel goed kon concentreren, lijkt het nu wel of de rust die je voorheen voelde is verdwenen. Ook irriteer je je snel aan die collega die zich om de haverklap ziek meldt want dat betekent dat jij het kan opknappen. Jij staat er toch ook ondanks die zeurende onderrug. Laatst vroeg je manager wel hoe het met je gaat maar je had weinig zin om daar uitgebreid op te reageren want je hebt het gevoel dat je ieder moment in huilen uit barst. Wat als jij je ook weer ziek moet melden, je zou niet weten wie het het dan moet doen.
- Aan het einde van de dag ben je moe en met de gedachte dat je thuis nog moet gaan koken voel je je ademhaling toenemen. Je kijkt steeds meer op tegen alles wat je nog moet doen. Op weg naar huis wil je nog een vriendin bellen maar je hebt gewoonweg de energie er niet meer voor. Net op tijd haal je de kinderen op van de naschoolse opvang, het zweet staat onder je armen. Tijd voor de laatste ronde: koken en naar bed. Dat laatste zou je zelf ook wel willen maar er ligt nog een bult was op je te wachten.
En door! Maar wat gebeurd er als je altijd maar door blijft gaan?
Wat als je blijft doorgaan en straks echt niet meer de puf hebt om uit bed te komen?
Hoe moet het dan met je kinderen, wie haalt ze op van school? En hoe zorg je dan dat thuis alles geregeld is? En op je werk?"
Voorkom dat je straks echt in bed moet blijven liggen. Kom in actie! Die eerste stap gaat je al zoveel rust brengen.
Deze vrouwen gingen je voor:
"Ik heb het gevoel dat ik weer in controle ben, een nieuwe balans geeft mij energie"
"Lang gezocht naar een vorm die bij mij paste. Het programma is erg fijn doordat het in je eigen tijd is in te plannen.
Het werkt! Ik voel me fitter, energieker en slanker!"